ความขาด ความเกิน มักเดินเคียงคู่กับเราไปเสมอ บางคนหน้าตาดีแต่ไม่ฉลาด บางคนฉลาดแต่ไส้แห้ง บางคนแข็งแรงแต่สายตาสั้น เป็นเรื่องยาก หากจะให้ทุกอย่างในชีวิตูุสมดุลกันไปหมด

            ใครบางคนอาจตั้งคำถามว่า ส่วนที่เกินออกมาจะเหลาอย่างไรให้พอดี และส่วนประกอบที่ขาดหายจะหาจากที่ใดมาเติมให้เต็ม
            
            และคำถามเดียวกันนี้เคยเกิดขึ้นกับ คุณเเบรนดา กอนซาเลซ คุณแม่วัย ๓๔ ปี ชาวเปอร์โตริโก เธอเป็นแม่ของลูก ๒ คน คือ ด.ช.เเบรนดอน กอนซาเลซ อายุ ๑๐ ขวบ และ ด.ญ.เซเลนา กอนซาเลซ อายุ ๗ ขวบ ลูกทั้ง ๒ คือ หัวใจอันเป็นที่รักยิ่งของเธอ แต่ทั้งสองคนมีพัฒนาการที่แตกต่างกันมาก คือ ลูกสาวหัวไว แต่ลูกชายหัวช้า

   ขณะที่ลูกสาวคนเล็ก หัวไว ฉลาดทุกอย่าง พูดจาฉะฉาน และกำลังโลดแล่นอยู่บนถนนสายชีวิตอย่างเริงร่า ท่ามกลางเสียงปรบมือก้องด้วย ความชื่นชมในความสามารถพิเศษหลายๆ ด้าน ทั้งด้านการแสดง การร้องเพลง หรือการเต้นรำ แต่ลูกชายคนโต ดวงใจอีกดวงของเธอ กลับเป็นคนพูดช้า ความเจริญทางสมองช้า แม้แต่ทางกายภาพก็ไม่ปกตินัก เพราะเท้าแป เวลาเดินจะเจ็บกล้ามเนื้อที่เท้า เป็นที่ล้อเลียนของเพื่อนๆ เสมอ ชีวิตของเขาดูเงียบเหงาราวกับมีปมด้อยในชีวิต และแน่นอนความต่างอย่างสุดขั้วของลูกทั้งสอง กำลังก่อตัวเป็นความทุกข์และความเครียดในสมองของผู้เป็นแม่ ความรักอาจมอบให้ลูกในสัดส่วนที่เท่ากันได้ แต่ความสมดุลทางจิตใจของเขาและเธอต่างหากเล่า จักเอามาจากที่ไหนมาเติมเต็ม เธอได้แบกเครื่องหมายคำถามตัวโตๆ นี้ไว้ในใจตลอดเวลา

     "การที่ลูกทั้งสองมีพัฒนาการที่แตกต่างกัน เป็นสิ่งที่ฉันกังวลใจ และคิดเสมอว่า จะทำอย่างไรจึงจะให้ชีวิตของพวกเขา ดำเนินไปสู่จุดสมดุล หรือใกล้เคียงกันได้ จนกระทั่งปลายปี พ.ศ. ๒๕๔๘ คุณอัญชลี นาธานสัน คุณแม่ของ อิลาน-จาร์ชัวร์ ได้ชวนฉันและลูกๆ ไปที่บ้านและแนะนำถึงการนั่งสมาธิ ซึ่งฉันก็สนใจทันที เพราะเล็งเห็นประโยชน์จากการผ่อนคลาย

      แต่เมื่อฉันได้ลองนั่งสมาธิอย่างจริงจัง กลับได้รับประโยชน์มากกว่าการผ่อนคลาย สำหรับประสบการณ์การนั่งสมาธิครั้งแรก ฉันหลับตาเอาใจ จรดไว้ที่ศูนย์กลางกายนิ่งๆ โดยไม่คิดถึงเรื่องภายนอก หากว่าเริ่มฟุ้งก็จะเอาใจจรดลงไปใหม่ และเริ่มภาวนา "สัมมา อะระหัง" ทำอย่างนี้ไปเรื่อยๆ ต่อมาฉันก็ค่อยๆ เห็นวงกลมสว่างๆ อยู่กลางกายของฉัน ฉันก็เอาใจจรดไปเรื่อยๆ วงกลมนั้นใหญ่ขึ้น และสว่างขึ้น สว่างขึ้น จนสามารถครอบคลุมโลกได้ ฉันรู้สึกถึงความโล่งใส เบา สบาย และสงบสุขภายใน ฉันรู้สึกถึงการเชื่อมต่อไปสู่ตัวตนภายใน และสามารถนำสิ่งที่ดีที่สุดจากภายในนั้นออกมาใช้ได้ ชีวิตของชาวโลกทั่วไปได้แต่ทำงานๆ ไม่เคยมองเข้าไปข้างใน ตอนนี้ฉันสามารถมองไปข้างใน และ ดึงเอา the best (สิ่งที่ดีที่สุด) จากภายในมาใช้ได้ในทางบวก คือการแคร์ตัวเองก่อน เพื่อจะได้มีกำลังใจให้ตัวเอง แล้วจะมีกำลังใจแบ่งให้คนอื่นได้ต่อไป"

            ในขณะที่คุณแม่แบรนดา ได้ค้นพบด้วยตัวเอง ว่า เมื่อเข้าถึงความสงบสุขภายในจากการนั่งสมาธิ จักสามารถดึงสิ่งที่ดีที่สุดภายในมาเป็นตัวบวกให้กับชีวิตได้
             ลูกสาวและลูกชายของเธอก็ค้นพบอะไรบางอย่างเช่นกัน ด.ญ.เซเลนา ได้เล่าประสบการณ์ภายในของเธอให้ฟังว่า

             "ตอนนั่งสมาธิ หนูหลับตาเบาๆ เอาใจไว้ที่กลางท้อง นึกถึงดวงจันทร์สว่าง ท่อง "สัมมา อะระหัง" ตอนแรกหนูก็ไม่เห็นอะไร ต่อมา พระจันทร์ก็ปรากฏมาช้าๆ จากเล็กๆ แล้วก็ค่อยๆ ใหญ่ขึ้นๆ สว่างขึ้นๆ แล้วหนูก็เห็นตัวเองนั่งสมาธิอยู่กลางพระจันทร์ หนูไม่ได้ลืมตาตอนที่อยู่ในพระจันทร์ แล้วก็มีดาวผุดขึ้นมา ดวงดาวก็เริ่มสว่าง และใหญ่ขึ้น และมีรุ้งอยู่รอบๆ พระจันทร์ จากนั้นพระอาทิตย์ก็ค่อยๆ ผุดออกมา แล้วหนูก็อยู่ในพระอาทิตย์ พระอาทิตย์ก็สว่างขึ้น แล้วหนูก็เห็นองค์พระที่ใสเต็มไปหมด แล้วหนูก็ผ่านองค์พระเข้าไป แล้วก็มาอยู่ในที่โล่งๆ ว่างๆ ในดวงแก้วใสๆ สว่าง เท่ากับพระอาทิตย์ตอนเที่ยงวัน หนูเลยเอาใจไปไว้ตรงกลาง จนกระทั่งมีสายรุ้งเกิดขึ้นรอบดวงแก้ว แล้วก็สว่างขึ้น แล้วหนูก็หลุดเข้าไปอยู่ในดวงแก้ว ดวงที่ ๒ แล้วก็ค่อยๆ ลอยเข้าไปในดวงใสๆ ดวงที่ ๓ หนูรู้สึกดีมาก แล้วหนูก็ลอยเข้าไปในดวงแก้วดวงที่ ๔ หนูก็เอาใจไว้ที่กลางดวงแก้ว หนูก็ลอยเข้าไปในดวงแก้วดวงที่ ๕ แล้วก็ดวงแก้วดวงที่ ๖ มีดวงแก้ว ทั้งหมด ๖ ดวงด้วยกัน แล้วพื้นที่ว่างๆ รอบตัวหนูก็ขยายใหญ่ขึ้นๆ พร้อมๆ กันกับดวงแก้วทั้ง ๖ ดวง นั้น จนทุกๆ อย่างมีขนาดเท่ากัน ทุกๆ อย่างก็หาย ไปหมด หนูเห็นตัวเองนั่งอยู่ในกลางดวงจันทร์ ดวงใหม่ ทำให้หนูมีความสุขมากค่ะ สมาธิทำให้ใจสะอาด ทำให้ทุกอย่างที่ทำออกมาดี และสมบูรณ์ ที่สุดค่ะ"

            แม้แต่แบรนดอนเอง เมื่อได้ไปฝึกนั่งสมาธิ และได้กลับมานั่งเองที่บ้าน ในเวลาก่อนนอนบ่อยๆ เขาก็ได้เล่าให้คุณแม่ฟัง ถึงสิ่งที่อยู่ภายในตัวว่า "ผมนั่งสมาธิโดย การเอาใจจรดไว้ที่กลางท้อง นึกถึง ดวงแก้วใสๆ มองดวงแก้วไปเรื่อยๆ แล้วดวงแก้วนั้นก็เปลี่ยนไปเป็นจุดเล็กๆ เหมือนดวงดาว และกลายเป็นดวงแก้วใส สว่าง และใสมากๆ ดวงแก้วนั้นใหญ่ขึ้นไปเรื่อยๆ และสว่างมากขึ้นเรื่อยๆ ผมเห็นตัวเองนั่งสมาธิ อยู่ในดวงแก้วนั้นด้วย ซึ่งทำให้ผมมีความสุขมาก ดวงแก้วจะใหญ่ขึ้นๆ และก็จะเห็นองค์พระเป็นหลายๆ ล้านองค์ แล้วผมก็ได้เข้าไป อยู่ในกลางองค์พระ ที่ใหญ่มาก องค์พระใหญ่ ขึ้นๆ เป็นประกาย สว่าง และก็ค่อยๆ เล็กลง เล็กลง จนกระทั่งหายไป รู้สึกว่างเปล่ามากๆ เหมือนลอยอยู่บนท้องฟ้า ผมลอยเข้าไปหาดวงดาว จนกระทั่งดาวก็กลายเป็นดวงแก้วใหญ่ และก็จะส่องประกายสว่าง จนกระทั่งอีกดวงปรากฏขึ้นมา เป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆ ครับ"

             จากประสบการณ์ดังกล่าวของลูกชาย สร้างความปีติใจแก่ผู้เป็นแม่เป็นอย่างมาก หลังจากนั้น คุณแบรนดา ก็ได้เริ่มเห็นการเปลี่ยนแปลงที่แสน มหัศจรรย์ เพราะหลังจากที่แบรนดอนทำสมาธิ เขามี ความคิดด้านบวก มีความกล้าที่จะสร้างสรรค์ กล้าคิด กล้าทำในสิ่งต่างๆ ด้วยตัวเอง ซึ่งปกติแล้วเขาจะทำอะไรก็ต่อเมื่อสั่งให้ทำ แต่ตอนนี้เขามีความมั่นใจ ในตัวเองสูงขึ้น กล้าที่จะทำอะไรได้ด้วยตัวเอง สามารถดำรงชีวิตเหมือนเด็กธรรมดาได้

         "การได้มารู้จักการนั่งสมาธิ ทำให้ฉันพบสิ่งที่ ทำให้ครอบครัวสมดุล เพราะเป้าหมายของฉันก็คือ ลูกทั้งสองคนจะต้องเติบโตเป็นคนที่ดี และพลังของสมาธิสามารถช่วยให้ทุกคนบรรลุถึงเป้าหมายของตัวเองได้ สมาธิช่วยให้ลูกทั้ง ๒ คนของฉัน มีความสามารถเท่ากันได้ เซเลนานั่งได้อย่างไร แบรนดอนก็นั่งได้อย่างนั้น สมาธิทำให้เด็กมีกำลังใจสูงขึ้น และมีกำลังใจที่จะไปถึงเป้าหมายที่ตัวเอง ตั้งไว้ และสำหรับเซเลนานั้น สมาธิเหมือนได้ปลูกเมล็ดพันธุ์แห่งความดีงามไว้ในใจเธอ ก่อนหน้านี้ ฉันมักกังวลเสมอว่า หากเธอประสบความสำเร็จในเส้นทางบันเทิงจริงๆ แม้ฉันจะภูมิใจ แต่ก็แฝง ด้วยความกังวลใจอันมหาศาลถึงอนาคตของเขา เพราะฉันเห็นเด็กคนอื่นๆ ที่เติบโตขึ้นมาในวงการนี้ ส่วนใหญ่เมื่อโตขึ้น ชีวิตมักจะจบลงในเหตุการณ์ที่ไม่ดีนัก ฉันจึงคิดอยู่เสมอว่า จะต้องทำให้ชีวิตของเขาพบความสมดุลทั้งด้านความเก่งและความดีให้ได้ ซึ่งตอนนี้ นับวันความดีนั้นกำลังจะเติบโตขึ้น และฉันสบายใจขึ้นแล้วว่า แม้ในอนาคตเธออาจจะเป็นเด็กที่โด่งดัง แต่เธอได้มีหลักที่จะทำให้เธอเติบโตเป็นคนที่ดีได้แล้ว ฉันกราบขอบพระคุณหลวงพ่อที่แนะนำสมาธิให้แก่โลกใบนี้ และนำสันติสุขมาสู่ ทุกคน ฉันอยากจะให้ลูกทั้งสองคนเป็นเด็กเก่งและดีของหลวงพ่อ พวกเรารักหลวงพ่อค่ะ"

            ประสบการณ์ภายในของครอบครัวกอนซาเลซ ได้ให้คำตอบแล้วว่า ความขาด หรือความเกินที่มีมาในชีวิต เราจะหาจุดสมดุลให้ทั้งสองส่วนที่ว่าได้อย่างไร ส่วนที่เกินออกมาไม่จำเป็นต้องใช้มีดบางคมๆ เล่มใดมาช่วยเหลา และส่วนประกอบที่ขาดหาย ไม่ต้องเอาเศษดาวดวงใดมาเติมเต็ม เพียงนั่งหลับตา ผ่อนคลาย สบาย ทำใจนิ่งๆ อยู่ที่ศูนย์กลางกาย เมื่อใจรู้หยุด จักเข้าถึงจุดแห่งความสมดุลนั้น แล้วคุณล่ะ ยังรู้สึกว่าอะไรขาดๆ เกินๆ อยู่ไหม ลองนั่งสมาธิดูสิ..