บทความประจำวัน

เราเคยนึกไหมว่า ไปคุยกับคนบางคน ที่เขาไม่เข้าใจ เรื่องชาติหน้า.

สามเหลี่ยมเบอร์มิวด้า ที่แท้เป็นเมืองยักษ์!

คนบางคนไม่มีความกตัญญู คือพ่อแม่มีพระคุณยังไงมองไม่ออกนะ ไปนึกเอาแบบหยาบๆ ว่า ท่านสนุกๆ แล้วเราเลยเกิดมา เรามีบุญคุณกับพ่อแม่นะ ทำให้ท่านไม่เหงา ไม่มีเราท่านเหงาแย่เลย คิดอย่างนี้ก็มีนะ ปัญญายังหยาบเต็มที่

ปลายปี พ.ศ.๒๕๐๓ พ่อกับเพื่อนสนิทดื่มเหล้า พ่อกับเพื่อนอาสาขับรถไปซื้ออาหาร ด้วยความประมาทจากความเมา รถเสียหลัก พลิกคว่ำ ทับขาซ้ายของพ่อ อีก ๒ วันต่อมา แผลที่ขาของพ่อเน่า จนเนื้อเละลามถึงโคนขา

ชาวญี่ปุ่นมีคติพจน์บทหนึ่งว่า “จงตีตะปูทุกตัวที่โผล่ขึ้นมา” คือ ในหมู่คณะถ้ามีใครทำตัวแปลก ผิดไปจากหมู่คณะ อวดเด่น อวดฉลาดละก็ ต้องช่วยกันทุบให้จมลงไป ให้กลมกลืนเป็นเนื้อเดียวกันให้ได้

นิตยสาร ไทม์ ขึ้นหน้าปกไว้อย่าง

ในครั้งหนึ่ง มนุษย์มีความสุขอยู่ตลอดเวลา ไม่รู้จักทุกข์เลย จนเป็นที่อิจฉาของปีศาจทั้งหลาย วันหนึ่ง เหล่าปีศาจเรียกประชุมกัน เพื่อหาวิธีแกล้งมนุษย์ โดยเอาความสุขของมนุษย์ไปซ่อน

เด็กหญิงยุพา วงศ์สิกุล โรงเรียนบ้านเชียงแก้ว จังหวัดอุบลราชธานี หรือ น้องยุ้ย อายุ ๑๐ ขวบ แต่เพื่อน ๆ ชอบเรียกว่าคุณยาย เพราะมีหน้าแก่เหมือนคนอายุ ๘๐ ปี ผิวหนังหย่อนคล้อย เปลือกตาด้านบนย่นลงมาปิดเปลือกตาด้านล่าง

ครั้งหนึ่ง พ่อได้พาลูกชายไปเที่ยวเล่นในป่า ขณะที่มาถึงบริเวณที่เป็นหุบเขา เด็กน้อยก็สะดุดล้มลง และส่งเสียงร้อง “โอ๊ย” ทันใดนั้นก็เกิดเสียงสะท้อนดังกลับมาว่า “โอ๊ย” เด็กน้อยรู้สึกโกรธ เพราะคิดว่าตนถูกล้อเลียนจากเด็กเกเรที่ซ่อนตัวอยู่ เขาจึงตะโกนร้องท้าออกไปว่า

ต้นคด พ.จ.อ.ทองหล่อ บุญรักษา มีอาชีพเป็นทหารเรือ เป็นคนประเภทวัดก็เข้าเหล้าก็กิน บุหรี่ก็สูบ ท่านสูบบุหรี่จนนิ้วที่คีบบุหรี่เหลือง มีอาการไอจาม แล้วก็อาเจียน เป็นเช่นนี้จนท่านคิดได้ว่า

เมื่อหลายสิบปีมาแล้ว ที่ประเทศสหรัฐอเมริกา เด็กชายเคลลี่อยู่ในครอบครัวที่ฐานะยากจน เขาต้องหาเงินไปโรงเรียนเอง ด้วยการนำสิ่งของใส่กระเป๋าเดินไปขายตามบ้านที่อยู่ในเมืองใกล้เคียง

มีเด็กชายคนหนึ่งที่มีสีหน้าแสดงอารมณ์ไม่ค่อยจะดีนัก พ่อของเขาจึงให้ตะปูกับเขา ๑ ถุง และบอกกับเขาว่า “ทุกครั้งที่เขารู้สึกโมโหหรือโกรธใครสักคนให้ตอกตะปู ๑ ตัวเข้าไปกับที่รั้วหลังบ้าน” วันแรกผ่านไป เด็กชายคนนั้นตอกตะปูเข้าไปที่รั้วบ้านถึง ๓๗ ตัว และก็ค่อยๆลดจำนวนลงเรื่อยๆ เพราะเขารู้สึกว่า การรู้จักควบคุมอารมณ์ของตนเองให้สงบ ง่ายกว่าการตอกตะปูตั้งเยอะ และแล้วหลังจากที่เขาสามารถควบคุมตนเองให้ดีขึ้น ใจเย็น

ขอให้ฉันดูหน้าลูกหน่อยได้ไหมคะ” คุณแม่คนใหม่เอ่ยขึ้น เมื่อผ้าห่อน้อยๆ อยู่ในอ้อมกอดเธอ เธอค่อยๆคลี่ผ้าที่ห่อออกเพื่อมองใบหน้าเล็กๆ เธอกรีดร้อง หมอต้องอุ้มเด็กออกไปโดยเร็ว เด็กที่เกิดมาไม่มีใบหู

ข้อควรปฏิบัติที่ทหารใหม่ต้องทราบและปฏิบัติตามอย่างเคร่งคัดข้อหนึ่ง คือ การผูกเชือกรองเท้าต้องผูกให้แน่น

แต่ก่อนนานมาแล้ว ยังมีชายชราชาวจีนคนหนึ่งแก่มากจนจำอายุตนเองไม่ได้ หากใบหน้าของเขายังคงอิ่มเอิบเปล่งประกายเลือดฝาด เคราสีเงินยวงสะอาดตาของเขายาวปกคลุมมาถึงหน้าอก ร่างกายของเขาแข็งแรงมาก ตายังไม่ฝ้าฟาง หูก็ยังไม่หนวก เขามีลูกหลานเต็มบ้านเต็มเมือง และก็ยังเป็นคนจัดการทุกสิ่งทุกอย่างภายในครอบครัว

เอดิสัน เป็นนักประดิษฐ์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ของอเมริกา เมื่อเขาเริ่มเรียนในพอร์ตฮูรอนในมิชิแกน ครูของเขาบ่นว่า เขาเรียนช้าเกินไป ดังนั้นมารดาของเอดิสันจึงตัดสินใจพาลูกออกจากโรงเรียน และสอนเขาอยู่ที่บ้าน

มีพระราชาผู้ปราดเปรื่ององค์หนึ่ง ต้องการเดินทางเยี่ยมประชาชนของพระองค์ เมื่อมาถึงที่กลางตลาด พระองค์ก็เกิดความคิดที่แยบคายอย่างหนึ่งขึ้น พระองค์นำหินก้อนใหญ่มาวางกลางถนนกีดขวางทางเดินของชาวบ้าน แล้วพระองค์ก็ไปซ่อนตัว และคอยสังเกตอยู่ห่างๆ

ในครั้งอดีตกาล มีพระราชาพระองค์หนึ่ง ทรงโปรดให้เลี้ยงช้างซึ่งมีลักษณะดีอยู่เชือกหนึ่ง เป็นช้างที่แสนรู้ เชื่องมาก ทั้งสุภาพ อ่อนโยน ไม่เคยทำร้ายใครเลย พระองค์ทรงรักช้างเชือกนี้มาก แต่งตั้งให้เป็นช้างพระที่นั่งที่ใช้เสด็จไปในที่ต่างๆ

มีชายหนุ่มคนหนึ่ง เป็นคนยากจน ทำงานหาเลี้ยงชีวิตและมารดาด้วยการหาของป่ามาขายในเมือง จนกระทั่งวันหนึ่ง ได้พบกับเรือสำเภาที่บรรทุกสินค้ามากมาย จึงเกิดความคิดในใจว่า น่าจะไปทำงานเป็นลูกจ้างบนเรือ คงจะได้เงินมากกว่าขายของในป่าแน่ๆ แต่ก็อดเป็นห่วงมารดาของตนเองไม่ได้ว่า หากออกทะเลไปใครจะเป็นคนดูแล

โลกนี้เป็นดั่งอาณาจักรแห่งวิชาความรู้ ที่รอให้มนุษย์มาศึกษาค้นคว้า ขึ้นชื่อว่า "การศึกษา" ย่อมเป็นสิ่งที่มีคุณค่าต่อชีวิต เพียงแต่...ใครจะรู้บ้างว่า สุดยอดของวิชาความรู้มีอยู่เพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น นั่นคือ “วิชาของชีวิต”...หากใครยังไม่ได้ศึกษา ต้องถือว่าตลอดชีวิตที่ผ่านมานั้น “ว่างเปล่า”...น่าเสียดายเป็นที่สุด