บทความประจำวัน

การปฏิบัติธรรมด้วยการเจริญภาวนา

เป็นเรื่องแม่ของข้าพเจ้าเอง ข้าพเจ้าจําได้แม่นเพราะคุ้นเคย

ชีวิตสมัยเมื่อ ๒๐ ปีก่อนของข้าพเจ้า

พ.ศ.๒๕๐๒ซึ่งกาลเวลาผ่านมาถึง ๒๙ ปีแล้ว

ข้าพเจ้าจําได้ถึงความรู้สึกครั้งแรกที่ข้าพเจ้า

ข้าพเจ้าได้ฟังเรื่องสลดใจที่ลูกๆ ในยุคสมัยปัจจุบันทํากับพ่อแม่

สมัยเด็กๆข้าพเจ้าไม่เข้าใจตนเองว่า ทำไมจึงเกลียดความชั่วนัก

มีนักเรียนในโรงเรียนช่างกลแห่งหนึ่ง โรงเรียนอยู่ริมน้ำ

หากจะมีใครมาบอกว่า “ชื่อนั้นสําคัญไฉน” ก็คงหมายความว่า ใครจะชื่ออะไรไม่สําคัญ

ข้าพเจ้ารักพ่อกับแม่มาก รักเพราะสํานึกผิดว่าทําให้ท่านทั้งสอง

เมื่อสิบปีเศษแล้ว ในกรุงเทพมหานครมีพายุฝนกระหน่ำอย่างหนัก

เรื่องนี้เกิดขึ้นในบ้านของข้าพเจ้าเอง ขณะนั้นข้าพเจ้าลาออกจากราชการแล้ว

ในสวรรค์ชั้นจาตุมหาราชิกา ซึ่งเป็นสวรรค์ชั้นต้นนั้น

สมัยที่ข้าพเจ้าเป็นผู้อํานวยการโรงเรียนอยู่นั้น การที่เด็กหนุ่ม ๆสาวๆ หรือวัยรุ่น

เมื่อข้าพเจ้าออกไปรับตําแหน่ง เป็นผู้อํานวยการโรงเรียน ในย่านชุมชนแออัด ที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ

เหตุการณ์ในชีวิตของข้าพเจ้าตอนนี้ เป็นเวลาที่ข้าพเจ้ายังไม่มีน้องชายคนรอง

ลูกศิษย์รายหนึ่งของพ่อกับแม่ชื่อ ตาแป๊ะ เมื่อตาแป๊ะเรียนจบชั้นประถมปีที่ ๔ จากโรงเรียนแล้วก็ไม่ทําการงานสิ่งใด

การรับคําแล้วไม่กระทําตามที่ตกลงไว้ ถือเป็นอนุโลมมุสา ส่วนเรื่องที่พูดกันตามธรรมเนียมแบบแผน

เวลานั้นเป็นปี พ.ศ. ๒๕๓๐ จําได้ว่าข้าพเจ้าเพิ่งไปให้การอบรม ธรรมปฏิบัติและบรรยายธรรมแก่ข้าราชการ

แต่เดิมมีศาลพระภูมิอยู่หลังหนึ่ง ทางด้านตะวันออกของอุทยานดอยสุเทพ ต่อมาเมื่อมีการก่อสร้างบ้านพักเพิ่มเติม

คนโบราณชอบกล่าวคําพังเพยเกี่ยวกับเรื่องนี้ว่า คนดีผีคุ้ม