นิทานอีสป เรื่อง สิงโตกับกระต่ายป่า
ผู้แต่ง : อีสป
วันหนึ่ง สิงโตออกไปล่าเหยื่อในป่า มันเห็นกระต่ายป่าตัวหนึ่งนอนหลับอยู่ จึงคิดจะจับกินเป็นอาหาร และขณะนั้นเองก็มีกวางตัวหนึ่งวิ่งผ่านมาพอดี มันจึงละสายตาจากเจ้ากระต่ายป่าแล้วรีบวิ่งตามกวางไปทันที เมื่อกวางได้ยินเสียงสิงโตวิ่งตามมาก็ตกใจ เร่งฝีเท้าอย่างไม่คิดชีวิต สุดท้ายสิงโตก็วิ่งตามกวางไม่ทัน มันจึงตัดสินใจวิ่งกลับไปหากระต่ายป่า แต่เมื่อมันกลับมาเจ้ากระต่ายป่าก็ไม่อยู่ที่เดิมเสียแล้ว สิงโตได้แต่บ่นด้วยความเสียใจว่า "ข้าไม่น่าปล่อยเหยื่อที่อยู่ในมือแล้วไปวิ่งไล่เจ้ากวางนั่นเลย เพราะความโลภแท้ ๆ ในที่สุดข้าก็ไม่เหลืออะไรสักอย่าง"
:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::
โลภมากมักลาภหาย
:: พุทธภาษิต ::
โลโภ โทโส จ โมโห จ ปุริสํ ปาปเจตสํ
หึสนฺติ อตฺตสมฺภูตา ตจสารํว สมฺผลํ.
โลภะ โทสะ โมหะ เกิดจากตัวเอง ย่อมเบียดเบียนผู้มีใจชั่ว
ดุจขุยไผ่ฆ่าต้นไผ่ฉะนั้น
( พุทฺธ) ขุ. อิติ. ๒๕/ ๒๖๔. ขุ. มหา. ๒๙/ ๑๘.
