นิทานอีสป เรื่อง ริ้นกับวัว
ผู้แต่ง : อีสป
ริ้นตัวหนึ่งบินอยู่เหนือทุ่งหญ้าส่งเสียงหึ่งๆ ซึ่งนับว่าดังมากสำหรับสัตว์ตัวเล็กเพียงแค่นี้ มันร่อนลงมาเกาะปลายเขาข้างหนึ่งของวัว หลังจากพักอยู่สักครู่ มันก็พร้อมจะบินจากไป แต่ก่อนที่จะจากไปนั้น มันได้กล่าวขออภัยเจ้าวัวที่มาอาศัยเขาของมันเป็นที่พัก
"ท่านคงรู้สึกยินดีมากที่ข้าจะจากไปแล้ว" มันเอ่ยขึ้น
"ไปไม่ไปก็เท่ากัน" เจ้าวัวตอบ "ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจ้าอยู่ตรงนั้น"
:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::
ในสายตาของตัวเอง เรามักสำคัญตัวยิ่งใหญ่กว่าที่คนอื่นเห็นกว่าเสมอ
จิตใจยิ่งคับแคบเท่าไหร่ก็ยิ่งสำคัญตัวผิดเท่านั้น
:: พุทธภาษิต ::
จิตฺเตน นียติ โลโก จิตฺเตน ปริกสฺสต
จิตฺตสฺส เอกธมฺมสฺส สพฺเพว วสมนฺวคู
โลกถูกจิตนำไป ถูกจิตชักไป
สัตว์ทั้งปวงไปสู่อำนาจแห่งจิตอย่างเดียว
THE GNAT AND THE BULL
A Gnat flew over themeadoe with much buzzing for so small a creature and settled on the tip of one of the horns of a Bull. After he had rested a short time, he made ready to fly away. But before he left he begged the Bull's pardon for having used his horn for a resting place.
"You must be very glad to have me go now." he said.
"it's all the same to me," replied the Bull. "I did not even know you were there".
:: The moral of this story is ::
We are often of greater importance in our own eyes than in the eyes of our neighbor.
The smaller the mind the greater the conceit.
