นิทานอีสป เรื่อง สิงโต หมี และหมาจิ้งจอก
ผู้แต่ง : อีสป
ขณะที่หมีใหญ่ตัวหนึ่งวิ่งตรงรี่เข้ามาขย้ำลูกแพะหลงฝูง สิงโตอีกตัวก็กระโจนมาจากอีกทิศทางหนึ่งเพื่อจู่โจมเหยื่อตัวเดียวกัน ทั้งสองห้ำหั่นกันอย่างดุเดือดเพื่อรางวัลชิ้นนั้น จนต่างได้รับบาดแผลมากมายถึงกับล้มลงไปกองหมดเรี่ยวแรงจะต่อสู้ต่อไป
ทันใดนั้นเอง หมาจิ้งจอกก็วิ่งออกมาคว้าลูกแพะแล้ววิ่งเตลิดไปอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ ขณะที่สิงโตและหมีได้แต่เพิ่งตามองด้วยความเดือดดาลไม่อาจทำอะไรได้
“จะดีกว่าสักแค่ไหนนะ” พวกมันกล่าว “หากเรารู้จักแบ่งปันกันฉันมิตร
:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::
คนที่ลงแรงใช่ว่าจะได้เก็บเกี่ยวผลประโยชน์เสมอไป
:: พุทธภาษิต ::
โย ปุพฺเพ กตกลฺยาโณ กตตฺโถ นาวพุชฺฌติ ปจฺฉา กิจฺเจ สมุปฺปนฺเน กตฺตารํ นาธิคจฺฉติ
ผู้อื่นทำความดีให้ ทำประโยชน์ให้ก่อน แต่ไม่นึกถึง (บุญคุณ) เมื่อมีกิจเกิดขึ้นภายหลัง จะหาผู้ช่วยทำไม่ได้
THE LION, THE BEAR, AND THE FOX
Just as a great Bear rushed to seize a stray kid, a Lion leaped from another direction upon the same prey, The two fought furiously for the prize until they had received so many wounds that both sank down unable to continue the battle.
Just then a Fox dashed up, and seizing the kid, made off with it as fast as he could go, while the Lion and the Bear looked on in helpless rage.
"How much better it would have been," they said, "to have shared in a friendly spirit."
Those who have all the toil do not always get the profit.
