นิทานอีสป เรื่อง หมาป่ากับเงา
ผู้แต่ง : อีสป
หมาป่าตัวหนึ่งออกจากรังด้วยความฮึกเหิมและหิวกระหาย ขณะที่มันวิ่งไป ดวงอาทิตย์ที่กำลังลาลับขอบฟ้าก็ทำให้เงาของเจ้าหมาป่าทอดยาวไปบนพื้น จนดูเหมือนว่าเจ้าหมาป่าจะตัวใหญ่กว่าที่เป็นจริงสักราว 100 เท่า
"ได้ไงเนี่ย" หมาป่าร้องอุทานด้วยความดีใจ "ดูสิว่าข้าตัวใหญ่แค่ไหน ลองนึกดูสิ ทำไมข้าต้องวิ่งหนีเจ้าสิงโตตัวจ้อยด้วย ข้าจะแสดงให้เห็นว่าใครกันแน่ที่เหมาะจะเป็นราชา มันหรือว่าข้า"
และแล้วเมื่อเงาอันใหญ่โตทำให้มันหลงตัวเองอย่างสิ้นเชิง พริบตาต่อมามันก็ถูกสิงโตตะปบคว่ำด้วยการตบเพียงครั้งเดียว
:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::
อย่าปล่อยให้จินตนาการทำให้หลงลืมความเป็นจริง
:: พุทธภาษิต ::
จิตฺเตน นียติ โลโก จิตฺเตน ปริกสฺสติ
จิตฺตสฺส เอกธมฺมสฺส สพฺเพว วสมนฺวคู.
โลกถูกจิตนำไป ถูกจิตชักไป,
สัตว์ทั้งปวงไปสู่อำนาจแห่งจิตอย่างเดียว.
( พุทฺธ ) สํ. ส. ๑๕/ ๕๔.
THE WOLF AND HIS SHADOW
A Wolf left his lair one evening in fine spirits and an excellent appetide. As he ran, the setting sun cast his shadow far out on the ground, and it looked as if the wolf were a hundred times bigger than he really was.
"Why," exclaimed the Wolf proudly, "see how big I am! Fancy me running away from a puny Lion! I'll show him who is fit to be king, he or I."
Just then an immense shadow blotted him out entirely, and the next instant a Lion strack him down with a single blow.
:: The moral of this story is ::
Do not let your fancy make you forget realities.
