นิทานอีสป เรื่อง สิงโตกับริ้น
ผู้แต่ง : อีสป
"ไปให้พ้น เจ้าแมลงโสโครก!" สิงโตคำรามเกรี้ยวกราดใส่ริ้น ซึ่งบินหึ่งๆ อยู่รอบหัวของมัน แต่ตัวริ้นก็หาได้หยุดก่อกวนลงแม้แต่น้อย
"เจ้าคิดหรือว่า" มันส่งเสียงเย้ยหยันสิงโต "ข้าจะกลัวเจ้าเพราะใครๆ เรียกเจ้าว่า เจ้าป่า"
ทันใดนั้น มันก็บินตรงรี่เข้าใส่สิงโตและต่อยที่จมูก สิงโตตะปบริ้นเต็มแรงด้วยความโกรธแค้น ทว่าเจ้าสิงโตทำได้เพียงข่วนหน้าตัวเองจนถลอกด้วยเล็บของมัน ริ้นต่อยสิงโตจนซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนสิงโตคำรามมก้องป่า ทว่าร้ายที่สุด สิงโตก็หมดแรงพร้อมรอยแผลจากฟันและกรงเล็บของตนเองเต็มไปหมด มันจึงขอยอมแพ้
ริ้นบินหึ่งจากไปเพื่อประกาศให้โลกรู้ถึงชัยชนะของตนเอง ทว่ามันกลับบินไปติดใยแมงมุม สุดท้ายผู้พิชิตราชันแห่งสัตว์ป่าทั้งปวงก็ต้องพบจุดจบอย่างน่าสมเพช ด้วยการตกเป็นเหยื่อของแมงมุมตัวน้อย ณ ที่นั้นเอง
:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::
ศัตรูแม้จะดูไร้พิษสงที่สุดแต่ก็ไม่ควรประมาท อย่ามัวผยองในความสำเร็จจนทำให้เราคลายความระมัดระวัง
:: พุทธภาษิต ::
อุฏฺฐฺานวโต สติมโต สุจิกมฺมสฺส นิสมฺมการิโน
สญฺญฺตสฺส จ ธมฺมชีวิโน อปฺปมตฺตสฺส ยโสภิวฑฺฒติ
ยศย่อมเจริญแก่ผู้มีความหมั่น มีสติ มีการงานสะอาด
ใคร่ครวญแล้วทำ ระวังดีแล้ว เป็นอยู่โดยธรรม และไม่ประมาท
THE LION AND THE GNAT
"Away with you, vile insect!" said a Lion angrily to a Gnat that was buzzing around his head. But the Gnat was not in the least disturbed.
"Do you think," he said spitefully to the Lion, " that i am afraid of you because they call you king?"
The next instant he flew at the Lion and stung him sharply on the nose. Mad with rage, the Lion struck fiercely at the Gnat, but only succeeded in tearing himself with his claws. Again and again the Gnat stung the Lion, who now was roaring terribly. At last, worn out with rage and covered with wounds that his own teeth and claws had made, the Lion gave up the fight.
The Gnat buzzed away to tell the whole world about his victory, but instead he flew straight into a spider's web. And there, he who had defeated the King of beasts came to a miserable end, the prey of a little spider
:: The moral of this story is ::
The least of our enemies is often the most to be feared.
Pride over a success should not throw us off our guard.
