นิทานอีสป เรื่อง หมาป่ากับหมาบ้าน
ผู้แต่ง : อีสป
กาลครั้งหนึ่ง มีหมาป่าซึ่งแทบไม่มีอะไรจะกินเพราะพวกหมาในหมู่บ้านตื่นตัวและเฝ้าระวังอยู่เสมอ มันแทบไม่เหลืออะไรเลยนอกจากหนังหุ้มกระดูก นั่นทำให้มันสิ้นหวังเหลือเกินยามคิดถึงเรื่องนั้นขึ้นมา
คืนหนึ่งหมาป่าบังเอิญเจอหมาบ้านอ้วนพี ซึ่งออกมาเดินเล่นไกลบ้านเกินไปหน่อย หมาป่าคงยินดีมากหากได้กินมันตรงนั้นนิดตรงนี้หน่อย ทว่าหมาบ้านก็ดูแข็งแรงที่จะฝังเขี้ยวไว้บนตัวมัน หากคิดจะลองดี ดังนั้นมันจึงพูดกับหมาบ้านอย่างนอบน้อม พร้อมยกยอรูปลักษณ์อันงดงาม
"ถ้าอยากได้รับการเลี้ยงดูอย่างดีเหมือนข้า เจ้าก็ทำได้หากต้องการ" หมาบ้านตอบ "ออกมาจากป่าที่เจ้าต้องอยู่อย่างแร้นแค้นเสียสิ ทำไมเจ้าถึงต้องต่อสู้ยิบตากว่าจะได้กินอาหารแต่ละคำ จงเอาอย่างข้าแล้วเจ้าจะได้อยู่อย่างสุขสบาย"
"แล้วข้าต้องทำอะไรบ้าง" หมาป่าถาม
"แทบไม่ต้องทำอะไรเลย" หมาบ้านตอบ "ก็แค่วิ่งไล่คนที่ถือไม้ เห่าขอทาน และก็เลียแข้งเลียขาประจบคนที่อยู่ในบ้าน แค่นี้เจ้าก็จะได้กินอาหารทุกชนิดเป็นการตอบแทน กระดูกไก่เอย เนื้อชั้นดี น้ำตาล เค้ก และอื่นๆ อีกเพียบ นี่ยังไม่พูดถึงคำพูดดีๆ แล้วก็ความรักใคร่เอ็นดูนะ"
หมาป่านึกเห็นภาพสวยงามของความสุขที่มันจะได้รับแล้วก็แทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ แต่แล้วมันก็สังเกตเห็นว่าขนบริเวณคอของเจ้าหมาหลุดลุ่ย ที่ผิวหนังก็มีรอยถลอก
"คอของเจ้าเป็นอะไรน่ะ"
"ไม่มีอะไรนี่" เจ้าหมาตอบ
"ว่าไงนะ! ไม่มีอะไรได้ไง!"
"อ้อ ก็แค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ เอง!"
"ได้โปรดบอกข้าทีเถิด"
"บางทีเจ้าคงจะเห็นรอยปลอกคอซึ่งเอาไว้ล่ามโซ่ข้าน่ะ"
"อะไรนะ! โซ่งั้นรึ!" หมาป่าร้อง "ไม่ใช่ว่าเจ้าจะไปไหนก็ได้หรอกหรือ"
"ก็ไม่เสมอไป! แต่มันต่างกันตรงไหนล่ะ" เจ้าหมาตอบ
"ต่างกันคนละโลกเลยละ ข้าไม่สนหรอกว่าเจ้าจะได้อิ่มหน้ำสำราญแค่ไหน และข้าคงไม่คิดจะแลกเนื้อนุ่มๆ ของแกะทุกตัวในโลกนี้กับรางวัลแบบนั้นแน่" ว่าแล้วหมาป่าก็วิ่้งหายเข้าป่าไป
:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::
ไม่มีสิ่งใดมีค่ามากไปกว่าอิสรภาพ
:: พุทธภาษิต ::
สติมา สุขเมธติ.
คนมีสติ ย่อมได้รับความสุข.
สํ . ส. ๑๕/ ๓๐๖.
THE WOLF AND THE HOUSE DOG
There was once a Wolf who got very little to eat because the Dog of the village were so wide awake and watchful. He was realry nothing but skin and boned, and it made him very downhearted to think of it.
One night this Wolf happened to fall in with a fine fat house Dog who had wandered a little too far from home. The Wolf would gladly have eaten him then and there, but the House Dog looked strong enough to leav this marks should he try it. So the Wolf spoke very humbly tp the Dog, complimenting him on his fine appearance.
"You can be as well-fed as I am if you want to," replied the Dog. "Leave the woods; there you live miserably. Why, you have to fight hard for every bite you get. Follow my example and you will get along beautifully."
"What must I do?" asked the Wolf.
"Hardly anything," answered the House Dog. "Chase people who carry canes, bark at beggars, and fawn on the people of the house. In return you will get tisbits of every kine, chick bones, choice bits of meat, sugar, cake, and much more beside, not to speak of kine words and caresses."
The Wolf had such a beautiful vision of his coming happiness that he almost wept. But just then he noticed that the hair on the Dog's neck was worn and the skin was chafed.
"What is that on your neck?"
"Nothing at all," replied the Dog.
"What! nothing!"
"Oh, just a trifle!"
"But please tell me."
"Perhape you see the mark of the collar to which my chain is fastened."
"What a chain!" cried the Wolf. "Don't you go wherever you please?"
"Noy always! But what's the difference?" replied the Dog.
"All the difference in the world! I don't care a rap for your feasts and I wouldn't take all the tender young lambs in the world at that price." And away run the Wolf to the woods.
:: The moral of this story is ::
There is nothing worth so much as liberty.
