นิทานอีสป เรื่อง หมาจิ้งจอกกับองุ่นเปรี้ยว
ผู้แต่ง : อีสป
วันหนึ่งมีหมาจิ้งจอกตัวหนึ่งมองเห็นพวงองุ่นสุกห้อยระย้าลงมาจากเถาที่เลื้อยพันไปตามกิ่งก้านของต้นไม้ องุ่นเหล่านั้นดูฉ่ำไปด้วยน้ำ เจ้าหมาจิ้งจอกมองจนน้ำลายสอ อยากลิ้มลององุ่นยิ่งนัก
พวงองุ่นเหล่านั้นอยู่บนกิ่งไม้สูง ซึ่งเจ้าหมาจิ้งจอกจำต้องกระโดดเพื่อคว้ามาให้ได้ กระโดดครั้งแรก มันพลาดพวงองุ่นไปหลายช่วงตัว มันจึงถอยไปตั้งหลักเล็กน้อย ก่อนจะกระโจนเข้าใส่อีกครั้งเพียงเพื่อคว้าน้ำเหลวเช่นเคย มันลองแล้วลองเล่าอีกหลายรอบแต่ก็ไร้ความหมาย
ในที่สุดมันจึงนั่งลงและมองพวงองุ่นด้วยสายตารังเกียจเดียดฉันท์
"ข้าช่างโง่อะไรเช่นนี้" มันเอ่ยขึ้น "นี่ข้าดิ้นรนเพื่อจะคว้าพวงองุ่นเปรี้ยวๆ ที่ไม่คุ่มค่าพอจะไขว่คว้ามาหรอกหรือนี่"
แล้วมันก็เดินจากไปด้วยท่าทีเหยียดหยาม
:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::
คนมากมายพร้อมจะเสแสร้งดูถูกเหยียดหยามต่อสิ่งที่ไกลเกินเอื้อม
:: พุทธภาษิต ::
ตเมว วาจํ ภาเสยฺย ยายตฺตานํ น ตาปเย
ปเร จ น วิหึเสยฺย สา เว วาจา สุภาสิตา.
บุคคลพึงกล่าววาจาที่ไม่เป็นเหตุยังตนให้เดือดร้อน
และไม่เป็นเหตุเบียดเบียนผู้อื่น, วาจานั้นแล เป็นสุภาษิต.
(วงฺคีสเถร) ขุ. สุ. ๒๕/ ๔๑๑.
