นิทานอีสป เรื่อง หมาป่ากับหมาหิวโซ
ผู้แต่ง : อีสป
เย็นวันหนึ่งขณะที่หมาป่ากำลังด้อมๆ มองๆ อยู่แถวหมู่บ้าน มันก็บังเอิญเผชิญเข้ากับหมาผอมแห้งแรงน้อยจนหนังแทบติดกระดูกตัวหนึ่ง ราชันหมาป่าทำจมูกฟุดฟิดใส่อาหารอันผอมแห้งของมันราวกับว่าไม่เคยหิวโหยเช่นนี้มาก่อน มันจึงเดินตรงไปหาเจ้าหมา ขณะที่หมาเองก็ถอยกรูด
"ขอให้ข้าได้เตือนนายท่านหน่อยเถิด" เจ้าหมากล่าว คำพูดของมันถูกขัดเป็นระยะขณะพยายามเลี่ยงหลบคมเขี้ยวของหมาป่า "ท่านจะต้องกล้ำกลืนฝืนทนสักเพียงใด หากท่านจะกินข้าในตอนนี้ ดูซี่โครงของข้าสิ ข้าไม่มีอะไรเลยนอกจากหนังและกระดูก แต่ขอให้ข้าได้บอกท่านเป็นการส่วนตัวสักหน่อย อีกไม่กี่วัน เจ้านายของข้าก็จะจัดงานเลี้ยงแต่งงานให้ลูกสาวคนเดียวของเขา ท่านคงพอเดาได้ว่าข้าจะอ้วนท้วนสมบูรณ์ขึ้นสักแค่ไหนจากเศษอาหารที่เหลือจากโต๊ะ เมื่อถึงตอนนั้นท่านค่อยกินข้าก็ยังไม่สาย"
ช่วยไม่ได้ที่เจ้าหมาป่าจะนึกไปว่ามันคงดีเพียงใดหนอ หากได้กินเนื้อหมาอ้วนพีแทนที่จะเป็นเจ้าตัวผอมกะหร่องที่อยู่รตรงหน้า มันจึงหยุดโจมตีและจากไปพร้อมกับคำสัญญาว่าจะกลับมา
อีกไม่กี่วันถัดมา เจ้าหมาป่าก็กลับมาหาเสบียงอาหารที่ได้รับคำมั่นเอาไว้ มันพบเจ้าหมาในสนามหลังบ้านเจ้านายของมัน และเรียกให้มันออกมาเป็นอาหารของตนเสียดีๆ
"นายท่าน" เจ้าหมาตอบพลางยิ้มกริ่ม "ข้ายินดีอย่างยิ่งที่ท่านจะได้กินข้า ข้าจะออกไปทันทีที่หมาเฝ้าประตูเปิดประตูให้"
ทว่า หมาเฝ้าประตู เป็นหมาตัวใหญ่ยักษ์ที่เจ้าหมาป่ารู้ดี จากประสบการณ์อันเจ็บปวดว่าไม่เคยปรานีต่อเหล่าหมาป่า ดังนั้นมันจึงตัดสินใจไม่รั้งรอและเผ่นแน่บไปอย่างเร็วที่สุดเท่าที่ขาของมันจะพาไปได้
:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::
อย่ายึดมั่นในคำสัญญาที่มุ่งจะล่อลวงเราด้วยผลประโยชน์ จงพอใจในสิ่งที่เราได้รับดีกว่า
:: พุทธภาษิต ::
โอโนทโร โย สหเต ชิฆจฺนํ ทานฺโต ตปสฺสี มิตปานโภชโน
อาหารเหตุ น กโรติ ปาปํ ตํ เว นรํ สมณมาหุ โลเก.
คนใดมีท้องพร่อง ย่อมทนความหิวได้ ผู้ฝึกตนมีความเพียร
กินดื่มพอประมาณ ไม่ทำบาปเพราะอาหาร ท่านเรียกคนนั้นแล
ว่าสมณะในโลก.
ขุ . ชา. ทสก. ๒๗/ ๒๗๔.
