นิทานอีสป เรื่อง หมาป่าหมาจิ้งจอก และม้า
ผู้แต่ง : อีสป
หมาจิ้งจอกอายุยังน้อยตัวหนึ่ง แม้จะมีเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว แต่เนื่องจากมีประสบการณ์ไม่มากนักเมื่อได้พบม้าเป็นครั้งแรกมันจึงไม่รู้จัก หมาจิ้งจอกจึงรีบวิ่งมาบอกกับหมาป่าเพื่อนของมันซึ่งอยู่ในวัยไล่ ๆ กัน
"ข้าพบสัตว์อะไรก็ไม่รู้ ตัวมันสูงใหญ่สง่างามแต่กินหญ้าเป็นอาหาร"
"รูปร่างหน้าตามันเป็นอย่างไรล่ะ" หมาป่าซัก
"ข้าก็บอกไม่ถูกหรอก เจ้าตามข้าไปดูเอาเองดีกว่า" หมาจิ้งจอกพาเพื่อนของมันมาพบกับม้า
ตอนแรกม้าตกใจจะวิ่งหนี แต่เมื่อได้ยินเสียงเรียกจึงหยุดยืนรั้งรออยู่เพื่อดูท่าที
"หยุดก่อนท่านมีชื่อเรียกเผ่าพันธุ์ว่าอย่างไร" หมาจิ้งจอกเอ่ยถาม
"ช่วยบอกให้เรารู้หน่อยเถอะ" ม้าแสยะยิ้ม เพราะเมื่อได้ยินคำถามก็รู้ว่าทั้งสองยังไม่ค่อยเดียงสานัก
"ฮี้ๆ ชื่อของข้าน่ะรึ มาดูใกล้ๆ เท้านี่ซิช่างทำเกือกม้าได้สลักชื่อของข้าไว้ตรงนี้ไง"
เมื่อเห็นม้ายกเท้าขึ้น หมาจิ้งจอกเกรงอันตรายจึงหันไปกล่าวกับหมาป่าผู้เป็นสหายว่า
"ฉันยังไม่ได้เข้าโรงเรียนเลย เธออ่านหนังสือเก่งไม่ใช่หรือ ลองเข้าไปอ่านหน่อยซิ"
"อ๋อ! ได้เลย ฉันนะสอบได้ที่ 1 เป็นประจำเชียวน่ะ" หมาป่ากล่าวอย่างภาคภูมิ เดินยืดไหล่ชูคอเข้าไปอย่างสง่างาม
แต่ทันใดนั้นมันก็ถูกม้าใช้เท้าถีบเข้าใส่อย่างแรงแล้ววิ่งหนีไป หมาจิ้งจอกรีบเข้ามาดูอาการหมาป่าผู้โชคร้าย
"เพื่อนเอ๋ย คราวหลังก็ระมัดระวังตัวให้มากกว่านี้หน่อยนะ"
:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::
คนฉลาดอาจยอมทำตัวเป็นผู้โง่เขลาในบางสถานการณ์ แต่คนโง่มักอวดตัวว่าฉลาดทุกเวลา
:: พุทธภาษิต ::
คนมีปัญญาประเสริฐกว่า คนโง่ถึงจะมียศก็หาประเสริฐไม่
