นิทานอีสป เรื่อง แมวกับหมาจิ้งจอก
ผู้แต่ง : อีสป
กาลครั้งหนึ่ง แมวกับหมาจิ้งจอกออกเดินทางไปด้วยกัน ระหว่างเดินทางพวกมันก็หาเสบียงกรังไปด้วย ได้หนูหลงทางจากตรงนี้บ้าง หรือไม่ก็ไก่อ้วนพีจากตรงนั้นบ้าง พวกมันเริ่มโต้เถียงกันถึงเวลาที่เสียไปในระหว่างพักกินอาหาร และดังเช่นที่เกิดขึ้นเสมอยามเพื่อนฝูงทะเลาะกัน นั่นคือการสนทนามักบานปลายไปถึงเรื่องส่วนตัว
"เจ้าคิดว่าเจ้าฉลาดนักละสิ ใช่ไหม" หมาจิ้งจอกพูด "เจ้าแสร้งทำเป็นรู้ดีว่าข้าใช่ไหม ไงหรือ ข้าน่ะรู้จักเล่ห์เหลี่ยมแทบทุกอย่างเชียวละ"
"ก็ได้" เจ้าแมวโต้ "ข้ายอมรับว่าข้ามีเล่ห์เหลี่ยมเพียงอย่างเดียว แต่ข้าจะบอกให้ อย่างเดียวที่ข้ามีก็มีค่าเทียบเท่ากลอุบายนับพันของเจ้า!"
และแล้วทันใดนั้น พวกมันก็ได้ยินเสียงเขาของนักล่าสัตว์และเสียงเห่าหอนของหมาล่าเนื้อฝูงหนึ่งใกล้เข้ามา เจ้าแมวกระโจนแผล้วขึ้นต้นไม้และซ่อนตัวท่ามกลางใบไม้ในทันที
"นี่แหละกลโกงของข้า" มันร้องบอกหมาจิ้งจอก "ทีนี้ขอข้าชมหน่อยสิว่า เล่ห์กลของเจ้าน่ะมีค่าแค่ไหน"
ทว่าเจ้าหมาจิ้งจอกมีแผนหลบหนีมากมายจนไม่อาจตัดสินใจได้ว่าจะลองแผนไหนก่อน มันวิ่งซิกแซกไปทางนู้นทางนี้โดยมีฝูงหมาล่าเนื้อกวดตามมาติดๆ มันทิ้งร่องรอยไว้ตามทางกลับไปกลับมา แล้ววิ่งเร็วสุดฝีเท้า มุดเข้าไปในโพรงนับไม่ถ้วน แต่ทุกหนทางล้วนไร้ความหมาย ในไม่ช้าพวกหมาล่าเนื้อก็ตามจับมันจนได้พร้อมกับมอบจุดจบให้กับเจ้าสัตว์จอมโวและเล่ห์เหลี่ยมของมันด้วย
:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::
สามัญสำนึกธรรมดามักมีค่ากว่าไหวพริบเล่ห์กลใดๆ
:: พุทธภาษิต ::
มาสฺสุ พาเลน สงฺคจฺฉิ อมิตฺเตเนว สพฺพทา
อย่าสมาคมกับคนพาลซึ่งเป็นดังศัตรูทุกเมื่อ
THE CAT AND THE FOX
Once a Cat and a Fox were travellingtogether. As they went along, picking up provisions on the way-a stray mouse here, a fat chicken there-they began and argument to while away the time between bites. And, as usually happens when comrades argue, the talk began to get personal.
"You think you are extreamly clever, don't you?" said the Fox. "Do you pretend to know more than I? Why, I know a whole sackful of tricks!"
"Well," retorted the Cat, "I admit I know one trick only, but than one, let me tell you, is worth a thousand of your!"
Just than, close by, they heard a hunter's horn and the yelping of a pack of hounds. In an instant the Cat was up a tree, hiding among the leaves.
"This is my trick," he called to the Fox. "Now let me see what your are worth."
But the Fox had so many plans for escape he could not decide which one to try frist. He dodged here and there with the hounds at his heels. He doubled on his tracks, he ran at top speed, he entered a dozen burrows,-but all in vain. The hounds caught him, and soon put an end to the boaster and all his tricks.
:: The moral of this story is ::
Commond sense is always worth more than cunning.
