นิทานอีสป เรื่อง กระต่าย วีเซิล และแมว
ผู้แต่ง : อีสป
กระต่ายตัวหนึ่งออกจากรังเพื่อหาต้นโคลเวอร์กินเป็นมื้อเย็น แต่มันลืมลงกลอนประตูบ้านของมัน และเมื่อมันจากไป วีเซิลตัวหนึ่งก็เดินเข้ามาและวางมาดขรึมประหนึ่งอยู่ในบ้านของตัวเอง เมื่อกระต่ายกลับมาก็เห็นจมูกวีเซิลที่ยื่นออกมาตรงทางเข้าประตู ฟุดฟิดๆ สูดอากาศบริสุทธิ์
กระต่ายโมโหโกรธาเท่าที่กระต่ายสักตัวจะโกรธได้ มันขอให้วีเซิลออกไป แต่เจ้าวีเซิลกำลังสบายอกสบายใจเต็มที่ มันเริ่มรากงอกแล้วด้วย
แมวแก่เจ้าปัญญาตัวหนึ่งเผอิญได้ยินการโต้เถียงและเสนอตัวสะสางเรื่องนี้ให้
"เข้ามาใกล้ๆ ข้าหน่อย" เจ้าแมวพูด "หูข้าไม่ค่อยดี เอาปากพวกเจ้าเข้ามาจ่อใกล้ๆ หูข้าเลยนะ ตอนที่พวกเจ้าเล่าข้อเท็จจริงให้ข้าฟังน่ะ"
สัตว์ทั้งสองทำตามที่แมวบอกโดยไม่เฉลียวใจแม้แต่น้อย พริบตานั้นพวกมันก็ตกอยู่ภายใต้กรงเล็บแมว คงไม่มีใครแย้งได้ว่าการโต้เถียงนั้นได้รับการสะสางเรียบ
:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::
ผู้ที่แข็งแกร่งชอบสะสางปัญหาโดยอาศัยข้อได้เปรียบของตัวเอง
:: พุทธภาษิต ::
อปฺปเกนปิ เมธาวี ปาภเฏน วิจกฺขโณ
สมุฏฺฐาเปติ อตฺตานํ อณุ อคคึว สนฺธมํ
ผู้มีปัญญาเฉลียวฉลาดย่อมตั้งตนได้ด้วยต้นทุนแม้น้อย
เหมือนคนก่อไฟน้อยขึ้นฉะนั้น
The Rabbit, The Weasel, and The Cat
A Rabbit left his home one day for a dinner of clover. But he forgot to latch the door of his house and wile he was gone a Weasel walked in and calmly made himself at home. When the Rabbit returnes, there was the Weasel's nose sticking out of the Rabbit's own doorway, sniffing the fine air.
The Rabbit was quite angry-for a Rabbit-, and requested the Weasel to move out. But the Weasel was perfectly content. He was settled down for good.
A wise old Cat heard the dispute and offered to sattle it.
"Come close to me," said the Cat, "i am very deaf. put your mouths. close to my ears while you tell me the facts."
The unsuspecting pair did as they were told and in an instant the Cat had them both under her clams. No one could deny that the dispute had been definitely settles.
:: The moral of this story is ::
The strong are apt to settle questions to their own adcantage.
