นิทานอีสป เรื่อง หมาป่ากับลูกแพะ
ผู้แต่ง : อีสป
กาลครั้งหนึ่งยังมีลูกแพะตัวน้อย ซึ่งเขาของมันกำลังเติบโตขึ้นเรื่อยๆ ทำให้มันหลงคิดไปว่า มันเติบใหญ่เป็นแพะโตเต็มวัยและดูแลตัวเองได้แล้ว ดังนั้นในเย็นวันหนึ่งขณะที่ฝูงแพะเริ่มเดินจากท้องทุ่งเพื่อกลับบ้าน แม่ของมันก็ส่งเสียงร้องเรียกหา แต่เจ้าแพะน้อยหาได้ใส่ใจอันตรายใดๆ พลางแทะเล็มหญ้านุ่มต่อไป ไม่นานนัก เมื่อมันเงยหน้าขึ้นมา ฝูงแพะก็จากไปหมดแล้ว
มันอยู่โดดเดี่ยวตามลำพัง ดวงอาทิตย์กำลังจะลาลับขอบฟ้า เงามืดเริ่มทอดยาวไปตามพื้นดิน สายลมเย็นยะเยือกพัดเฉี่อยฉิว ก่อให้เกิดเสียงหวีดหวิวชวนขนหัวลุกในทุ่งหญ้า เจ้าแพะน้อยตัวสั่นขณะคิดถึงหมาป่าผู้น่าสะพรึง มันจึงเดินข้ามท้องทุ่งพร้อมส่งเสียงร้องเรียกหาแม่ ทว่ายังไม่ทันจะถึงครึ่งทาง มันก็พบหมาป่าอยู่ใกล้ๆ ดงไม้แห่งหนึ่ง เจ้าแพะน้อยรู้ดีว่ามันเหลือความหวังเพียงน้อยนิด
"ได้โปรดเถิด ท่านหมาป่า" มันกล่าวเสียงสะท้าน "ข้ารู้ว่าท่านจะกินข้าเป็นอาหาร แต่ก่อนอื่นได้โปรดเป่าขลุ่ยให้ข้าฟังสักเพลงเถิด ข้าอยากจะเต้นรำและมีความสุขให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้"
หมาป่าชอบความคิดที่จะร้องรำทำเพลงสักนิดก่อนลงมือกิน มันจึงเริ่มบรรเลงเพลงสนุกๆ ส่วนเจ้าแพะน้อยก็กระโดดโลดเต้นไปมาอย่างร่าเริง
ระหว่างนั้นฝูงแพะก็ค่อยๆ เคลื่อนขบวนกลับบ้านอย่างเชื่องช้า ท่ามกลางอากาศยามเย็นเสียงขลุ่ยของเจ้าหมาป่าได้ยินไปไกล บรรดาหมาเลี้ยงแกะหูจั้งชันทันที พวกมันจดจำเพลงที่พวกหมาป่าชอบร้องก่อนจะฉลองเหยื่อได้ดี พวกมันจึงพุ่งทะยานกลับไปยังทุ่งหญ้าในทันควัน เสียงเพลงของเจ้าหมาป่าหยุดลงทันทีทันใด และในขณะที่มันกำลังเปิดแน่บโดยมีฝูงหมาเลี้ยงแกะไล่กวดอยู่ด้านหลัง มันก็ตำหนิตนเองว่าเป็นเพียงหมาป่าหน้าโง่ที่ยอมกลายเป็นคนเป่าขลุ่ยเพื่อให้เจ้าแพะน้อยพึงพอใจ ทั้งๆ ที่มันควรจะทำตัวให้สมกับนักล่าอย่างที่มันเป็น
:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::
อย่าปล่อยให้อะไรมาเปลี่ยนความตั้งใจของคุณได้
:: พุทธภาษิต ::
อนิพฺพินฺทิยการิสฺส สมฺมทตฺโถ วิปจฺจติ.
ประโยชน์ย่อมสำเร็จโดยชอบแก่ผู้ทำโดยไม่เบื่อหน่าย .
ขุ . ชา. จตฺตาฬีส. ๒๗/ ๕๓๓.
