นิทานอีสป เรื่อง ต้นเพลน
ผู้แต่ง : อีสป
นักเดินทางสองคนเดินอยู่ท่ามกลางแสงแดดยามเที่ยงวัน พวกเขาพยายามหาต้นไม้ที่แผ่กิ่งก้านสาขาเพื่ออาศัยพักใต้ร่มเงา ขณะที่กำลังเอนกายหลบแดดอยู่ใต้ใบบังอังน่ารื่มรมย์ พวกเขาก็เห็นว่ามันคือต้นเพลน
"ต้นเพลนนี่ช่างไร้ประโยชน์เสียจริง!" หนึ่งในนั้นพูดขึ้น "ลูกผลใดๆ ก็ไม่มีแถมใบที่ร่วงลงมาก็มีแต่ทำให้พื้นสกปรกรกไปหมด"
"เจ้าสิ่งมีชีวิตที่ไร้สำนึก!" ต้นเพลนพูดขึ้นทันที "พวกเจ้าเอนกายอาศัยร่มเงาของข้าอยู่ตรงนี้ ยังมีหน้ามาพูดว่าข้าไร้ประโยชน์อีก ช่างอกตัญญูนัก โอ ท่านเทพจูปิเตอร์ พวกมนุษย์สมควรได้รับความกรุณาไหมนี่"
:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::
ความกรุณาอันประเสริฐสุดของเรามักได้รับการชื่นชมน้อยที่สุดเสมอ
:: พุทธภาษิต ::
นตฺถิ พาเล สหายตา.
ความเป็นสหาย ไม่มีในคนพาล.
วิ . มหา. ๕/ ๓๓๖. ม. อุ. ๑๔/ ๒๙๗. ขุ. ธ. ๒๕/ ๒๓, ๕๙.
THE PLANE TREE
Two Travellers, walking in the noonday sun, sought the shade of a widespreading tree to rest. At they lay looking up among the pleasant leaves, they saw that it was a Plane tree.
"How useless is the Plane!" said one of them. "It bears no fruit whatever, and only serves to the ground with leaves."
"Ungrateful creatures!" said a voice from the Plane Tree. " You lie here in my cooling shade, and yet you say I am useless! Thus ungratefully, O Jupiter, do men receive their blessings!"
:: The moral of this story is ::
Our best blessings are often the least appreciated.
